احمد محمدی نژادپاشاکی - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات عربی دانشگاه فردوسی مشهد، ایران
سید محمد رضی مصطفوی نیا - استادیار گروه زبان و ادبیات عربی دانشگاه قم، ایران

بی تردید رسائل(نامه ها) یک سبک نوشتاری- ارتباطی هستند که در گستره فرهنگ و ادبیات ملت ها جایگاه ویژه ای دارند. این آثار علاوه بر جنبه های اجتماعی و تاریخی که می توان برای آن ها متصور شد، بازتاب‏دهنده‏یجلوه‏های ادبی و زبان شناسی عصر خود نیز می‏باشند؛ عصر اموی، عصر شکوفایی ترسل(نامه‏نگاری) در ادب عربی است. نامه های امام حسن(ع)و امام حسین(ع) آمیخته ای از آرایه‏ها و تصاویر بلاغی بوده و حکایتگر بینامتنی این آثار با آیات شریفه‏‎ی قرآن کریم می‏باشند.از امام حسن(ع) در طول حیات شریفشان، چهارده نامه‏ی گهربار به یادگار مانده است ، دارد. از میان این نامه ها، یک نامه در زمان حیات امام علی(ع) و شش نامه بعد از شهادت پدر تا صلح، یک نامه در بردارنده ی شروط صلح نامه، شش نامه بعد از صلح تا شهادت نگاشته شده است. از امام حسین(ع) نیز هجده نامه برجای مانده است که از میان این نامه ها، چهار نامه در زمان حیات امام حسن(ع) و دو نامه بعد از شهادت امام حسن(ع) تا مرگ معاویه، و دوازده نامه در زمان یزید نگاشته شده است. این جستار بر آن است نامه های این دو امام بزرگوار(ع) را بعد از بررسی ساختار شکلی، از لحاظ ساختار بلاغی و بسامدهای سبکی و زبانی مورد تحلیل قرار بدهد.

امام حسن مجتبی(ع)، امام حسین(ع)، رسائل، ساختار شکلی، ساختار بلاغی، ساختار زبانی