مصطفی دشتی آهنگر - استادیار، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه ولآیت، زاهدان، ایران
شیرین آذرافراز - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه ولآیت، زاهدان، ایران

امروزه، روایت های سینمایی نسبت به روایت های داستانی محبوبیت بیش تری دارند، از این رو، با تحلیل فیلم های سینمایی، پژوهشگران ادبیات می توانند وضعیت فرهنگی جامعه را بکاوند. یکی از انواع روایت های داستانی، روایت های پسامدرن است که از دهه ی1960به بعد در ادبیات غرب ظهور کردو اندکی بعد از آن، روایت های سینمایی گسترش یافت. در ایران درحالی که وضعیت پسامدرن، به امری مسئله دار برای ادبیات داستانی درآمده است، به نظر می رسد در سینما این پدیده به شکل روزافزونی در حال گسترش است. تعداد شایان فیلم های سینمایی تولید شده با شگردهای پسامدرنیستی در ایران، پژوهشگر را به این فکر می اندازد که آیا این فیلم ها را می توان ذاتا روایت هایی پسامدرن شمرد، یا صرفا رنگ و لعابی تقلیدی از شگردهای پسامدرنیستی دارند و این که چگونه ممکن استدر جامعه ای که هنوز در جدال بین سنت و مدرنیته نفس نفس می زند، فیلم های پسامدرنیستی مخاطب داشته باشد. در این نوشته، شگردهای پسامدرنیستی فیلم «پرسه در مه» به کارگردانی بهرام توکلی بررسی می شود

روایت داستانی ، مدرنیسم، پسامدرنیسم، فیلم سینمایی