ادبیات سیاه: بررسی مرگ، جنون و توهم در داستان های معاصر ایران (با تکیه بر برخی آثار بهرام صادقی )

ادبیات سیاه با مضامین و محتوایی تیره بازتاب نابهنجاری های اجتماعی و شخصیتی است. این نوع ادبیات که خاستگاه آن ادبیات غرب است بخش عمده ای از آثار ادبی جهان با هر سبک و شیوه ای را در بر می گیرد. سبک هایی چون گوتیک، رمانتیسم، ناتورالیسم و... . سیاه ترین داستان های این نوع ادبیات را در اروپا، داستان های گوتیک تشکیل می دهند که در قرن هجدهم با آثاری چون قصر اوترانتو اثر هوراس والپول انگلیسی مطرح شد. در دهه های بعد، این نوع ادبیات در آثار دیگر مکاتب ادبی و نویسندگانی چون آلن پو، فرانتس کافکا، بورخس، سارتر، کامو ادامه یافت. در ایران در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم پس از رواج رمان و رمان نویسی، «داستان نویسی مدرن» نیز تحت تأثیر آشنایی با ادبیات غرب و جریان مدرنیته شکل گرفت. صادق هدایت پیشگام داستان نویسی مدرن با انتشار مجموعه داستان زنده به گور (1309) و رمان بوف کور (1315)، نویسنده نخستین داستان های سیاه مدرن است. پس از او، «ادبیات سیاه» تحت تأثیر مکاتب فلسفی- ادبی رایج در غرب و همین طور تحولات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی ایران، در نسل دوم داستان نویسی همچنان تداوم یافت؛ آثار نویسندگانی چون بهرام صادقی، ساعدی و گلشیری مبین این نکته است

Keywords:

ادبیات سیاه , داستان معاصر ایران , بهرام صادقی , مرگ , جنون , توهم