وحید رضائی حمزه کندی - دانشجوی دکتری، دانشکده ادبیات، دانشگاه حکیم سبزواری، سبزوار، ایران
مهدی عبدی - دانشجوی دکتری، دانشکده زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران.

حضرت علی (ع) سرمنشأ فضایل و کرامات، و دارای صفات پسندیده ای چون: تقوا، زهد، اخلاص، شجاعت، سیاست، کیاست، درایت، زعامت، فضیلت و ... است، که در گستره ادب و فرهنگ، هر کس با وی و جنبه های شخصیتی اش آشنا شده، زبان به ثنای او گشوده است. او در شعر و نثر با القاب و کنیه های فراوانی همچون: شیر حق، ابو تراب، شه ملک لافتی، حیدر کرار، دروازه شهر علم و ... یاد می شود، که نشان دهنده ارزش و مقام والای وی است. فضولی بغدادی، ملا مهرعلی خویی و شهریار از جمله شاعران نامدار ایران زمین هستند، که در دوره های متفاوت به وصف شخصیت حضرت علی (ع) از زوایای گوناگون پرداخته اند. در مقاله حاضر، بر اساس مطالعات کتابخانه ای و روش توصیفی- تحلیلی، با سیری در اشعار فارسی شهریار و اشعار عربی فضولی بغدادی و ملا مهرعلی خویی، وجوه مشترک دیدگاه این سه شاعر در ستایش شخصیت حضرت علی (ع) نمایانده شده است.

حضرت علی (ع)، شهریار ، فضولی بغدادی، مهرعلی خویی، شعر فارسی و عربی