علی جعفر جعفر - دانشجوی دکتری زبان وادبیات فارسی، دانشکده ادبیات وعلوم انسانی، دانشگاه تهران، ایران

آثار علوی نمایان گر تلاشی انسانی برای دستیابی به آزادی از زندان وشرح رنج پیوسته یی است که در برخورد با موانع برای انسان به وجود می آید. بزرگ علوی پایهگذار «ادبیاتزندان»دانسته می شود و در آثار او همه جا دیوار ورنج و مرگ و زندان و دربدری است ولی علوی، در ژرفای دل به طلوع مجدد خورشید زندگانی وآزادی باور دارد. علوی می کوشد اثبات کندکه بدون موتورعشق،هیچگونه حرکت وجنبشی کامل وبی نقص نخواهد بود. آن-هایی که درکارمبارزه وسیاست هستند،بایدخودرا ازتنورعشقگرمسازند تا درسرمایی خبندان اجتماع خودن فسرند. در اندیشه ی بزرگ علوی، عشق از جایگاه ویژه یی برخوردار است. تا آنجا که با حذف آن زندگی، مبارزه، تلاش وفعالیت های انسان همگی رنگ می بازد، معنای خود را از دست خواهند داد

زندان، عشق، بزرگ علوی