آنا بازیار اردبیلی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشگاه آزاد واحد اردبیل، ایران
فرامرز جلالت - استادیار زبان و ادبیات فارسی، عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد واحد اردبیل، ایران

وحشی بافقی از سرایندگان نامدار سده ی دهم هجری بود که به روزگار شاهی شاه طهماسب صفوی در یزد به گوشه نشینی روزگار می گذراند و گاه گاه فرمانروایان آن شهر را می ستوده و چکامه ها و ستایش نامه هایی برای آنان می سروده است. رمانتیسم نهضتی فرهنگی، فکری و اجتماعی است که در اواخر قرن هجدهم و اوایل قرن نوزدهم میلادی در اروپا ظهور یافت و سپس فرهنگ و اندیشه ی بسیاری از دیگر مناطق جهان را تحت تأثیر قرار داد. آشنایی شعرا و نویسندگان ایران با ادبیات غرب سبب نفوذ مکتب رمانتیسم به ادبیات ایران گردید و آثار آن از اوایل دوران مشروطه در متون ادبیات ایرانی مشهود است. در این مقاله قصد آن است که با مروری گذرا بر اشعار مولانا کمال الدین وحشی بافقی، نمونه هایی از ویژگی های مکتب رمانتیسم را در شعر این شاعر و عارف سترگ دوره صفوی بازنماییم. حاصل کار نشان می دهد که شاعر با توجه به تجاربی از قبیل فقر و تنگ دستی و عشق نافرجام که وی را به انزوا و گوشه نشینی و جدال با اجتماع کشانده، جزء اولین پیشگامان پیش- رمانتیسم ایرانی به حساب می آید.

رمانتیسم، تخیل، طبیعت گرایی، احساس، وحشی بافقی