منیره خلیلی محله - مربی دانشگاه آزاد واحد شبستر ، گروه زبان وادبیات فارسی ، آذربایجان شرقی ، ایران
زهره سرمد - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی یادگار امام ، گروه زبان وادبیات فارسی ، تهران ، ایران
لاله قربانی مرزدشتی - کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی

اسطوره را باید داستان و سرگذشت مینوی دانست که اصل آن معلوم نیست وبا آیینها و عقاید دینی پیوندی نا گسستنی است و همواره هاله ای از تقدس قهرمانان آن را گرفته است. از مضامین اساطیری این سرزمین می توان به جشنهای باستانی ایرانیان اشاره کرد. آثار بازمانده از دوره هخامنشی گویای دو نوع گاه شماری در این دیار کهن است. دوره اول«گاه شماری پارسی باستان» است. شاید این نوع گاه شماری پس از مهاجرت آریاییان و تاثر ایرانیان از بابل،آشور و عیلام آغاز شده است.آغاز سال در این نوع تقویم از خزان است و جشنهای مهرگان به عنوان جشنهای آغاز سال برپا می شد. دوره دوم که «گاه شماری اوستایی جدید» نام دارد متاثر از گاه شماری ساده و منظم مصری است که ماههای آن سی روز بود و هر یک از روزهای ماه به نام امشاسپند یا ایزدی نامیده می شد. نام ماهها هم به نام دوازده تن از همین امشاسپندان بود.در این نوع گاه شماری آغاز سال از فصل بهار بود و نوروز به عنوان جشن های آغاز سال نمادی ویژه ای داشت. در گاه شماری جدید اوستایی به هنگام تطبیق هر یک از روزهای ماه با نام همان ماه ایرانیان آن روز را جشن می گرفتند پس در دوازده ماه 12 روز جشن برگزار می شد. با عنوان: 1-فروردگان 2-اردیبهشتگان 3-خردادگان 4-تیرگان 5-امردادگان 6-شهریورگان 7-مهرگان 8-آبانگان 9-آدر جشن 10-دیگان 11-بهمنجه یا بهمنگان 12-اسپندارمذ یا جشن مزدگیران. افزون بر این جشنها ایرانیان در طول سال، شش جشن بزرگ که«گهنبار» نام داشت، برپا می کردند بر طبق اساطیر زرتشی آفرینش در این شش هنگام ترتیب یافته بود.این جشن ها نمادی از فرهنگ غنی ایران و آینه تمام نمای عقاید و آداب و رسوم ایرانیان است که ریشه در دین و خداپرستی آنان دارد

اسطوره ، جشن ، نوروز ، امشاسپند ، آتش