محسن تاج اباد - دانشجوی دکترای زبان و ادبیات فارسی ، دانشگاه آزاد اسلامی زاهدان ، ایران
حمید صمصام - گروه آموزشی زبان و ادبیات فارسی ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد زاهدان ، ایران

یکی از عناصر اصلی شعر فارسی از ابتدا تا شعر سپید ، عنصر «معنی» بوده است و شاعران همواره در کنار «ساخت» به محتوا نیز توجه داشته اند. به گونه ای که در طول صد ها قرن شعر فارسی دری از طاهریان تا دوره معاصر تغییر در معنی ، در نحوه ی بیان و چگونگی زبان خلاصه می شده است . اما با طرح شعر مدرن در دهه سی «معنی » دچار نوعی ابهام می شود تا آنجا که شعر را تا مرز بی معنایی پیش می برد. این برداشت تازه از معنی با سرایش شعر های پسا مدرن تفسیر تازه ای می پذیرد و با برجسته شدن «فرم» و نظریه «عدم خود ارجاعی» شعر به عناصر بیرونی ، مطرح می گردد و به جای توجه به معنی ، که در اختیار القای پیام قرار دارد ، «اجرای درونی شعر» اهمیت پیدا می کند . نظریه ای که می کوشد تنها هنرورزی های اجرای شعر را مورد توجه قرار دهد و تک معنایی را به سوی نوعی تکثر در معنی سوق دهد . درک و دریافتی که شاعردر خلق آن کمترین سهم را دارد و خواننده می تواند با هر بار خواندن شعر به نمود تازه ای از معنی دست یابد.مشخصه ای که تحت عنوان « مرگ مؤلف » از شعر پست مدرن اروپا وام گرفته شده است

شعر معاصر ، معنی،شعر مدرن ،شعر پست مدرن،علی بابا چاهی،رضا براهنی