نجمه بهمدی مقدس - دانشجوی دکترای زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی

جامعه شناسی بدن، شاخه ای از جامعه شناسی است که به طور خاص به مفهوم بدنمندی به مثابه پدیده ای اجتماعی، موضوعی نمادین، یک باز نمود و عاملی برای تخیل می پردازد. بدن که در زمینه اجتماعی و فرهنگی احاطه کننده کنشگر شکل می گیرد، عاملی نشانه ای است که از خلال آن رابطه انسان با جهان بیرون به واقعیت بدل می شود. در این مقاله «جامعه شناسی بدن» در هشت محور سلامت، ایدئولوژی، جنسیت، فنون بدن، تمایز اجتماعی، بدن آگاهی کودک و ارتباط آن با طبیعت، جامعه شناسی بدن عاطفی و در آخر جامعه شناسی بدن با استعاره زبانی شخصیت بخشی به اشیاء و پدیده ها در شعر کودک بررسی می شود. در این مقاله از روش تحلیلی - توصیفی استفاده شده است از بین پنجاه اثر بررسی شده کاربرد «بدنمندی» در غیر انسان بیشترین کارکرد و جامعه شناسی بدن با محوریت تمایز اجتماعی کمترین بسامد را دارا می باشد. کودکان به دلیل جان بخشیدن بر همه پدیده های اطراف «فلسفه جسمانی» زبان را به خوبی در بیان و حرکات خود نمایان ساخته و شاعران کودک نیز با آگاهی از این مسأله، «بدن» را در همه هستی (ارتباط با فرد، جامعه، طبیعت و خداوند) ایماژسازی می کنند

شعر کودک، جامعه شناسی بدن، کانون پروش فکری کودکان و نوجوانان