تحلیل و بررسی کارکردهای زبان غنایی در دیوان اشعار خواجوی کرمانی

کمال الدین ابو العطا محمود بن علی کرمانی متخلص به خواجو، از شاعران سده ی هشتم هجری، که در زمینه ی انواع ادبی صاحب آثار متعددی در نظم و نثر است. از مهم ترین آثار او در ژانر ادبی غنایی، دیوان اشعار است که شامل مجموعه ای از قصاید، غزلیات، رباعیات، ترکیبات، ترجیعات و... می شود. در این نوشتار، به تحلیل و بررسی کارکردهای زبان غنایی در دیوان اشعار خواجوی کرمانی پرداخته شده است. تنوع مضامین و درون مایه های غنایی این اثر، از قبیل، عشق(مجازی- عرفانی)، مدح و منقبت، شکواییه، مرثیه، هجو، مفاخره، اخوانیات و... زمینه را برای این بررسی فراهم آورده است. از مهم ترین دست آورده های این پژوهش آنکه: خواجو در بیان افکار و اندیشه های غنایی خود، عوامل و شگردهای زبانی متناسب با آن مضمون را به کار گرفته است. و زبان غنایی اشعار خواجو را مجموعه ای از عوامل و کارکردهای موسیقیایی، شگردهای زبان شناسیک و اندیشه ها، عواطف و احساسات فردی و اجتماعی او تشکیل می دهد.

Keywords:

خواجوی کرمانی , دیوان اشعار , زبان غنایی , کارکردهای موسیقیایی و زبان شناسیک , کارکردهای عاطفی و احساسی