مرتضی حسینی یزدی - دانشجوی دکتری، دانشکده مکانیک، دانشگاه صنعتی شریف
مهدی بهزاد - استاد، دانشکده مکانیک، دانشگاه صنعتی شریف

امروزه کاهش ارتعاشات وارده به خودرو از جانب نوسانات جاده به سیستم تعلیق، یکی ازمهمترین اهداف شرکتهای خودروسازی است. معمولاً سیستم تعلیق بر اساس نوع کاربریخودرو و مشخصات ثابت، طراحی می شود. بدیهی است که با فاصله گرفتن از نقاط طراحی و بااعمال ورودی های مختلف، عملکرد آن از حالت بهینه خارج می شود. تعلیق های نیمه فعال باتغییر خواص خود، این امکان را به وجود می آورند تا با اعمال یک کنترل مناسب، نقاط طراحیشناوری به وجود آیند و سیستم تعلیق همواره در شرایط بهینه باشد. مسئله مورد بررسی دراین پژوهش، کاهش ارتعاشات وارده به سرنشین خودرو به وسیله میراگر مغناطیسی از طرفناهمواری های جاده می باشد. از فرضیات مورد استفاده در این پژوهش، شبیه سازی مدل دودرجه آزادی ¼ سیستم تعلیق خودرو و استخراج مدل ریاضی برای میراگر مغناطیسی مورد نظر می باشد. ورودی سیستم تحریک از پایه و یک بار به صورت تصادفی و بار دیگر به صورت دوناهمواری می باشد که حکم سرعت گیر جاده را برای سیستم تعلیق خودرو دارد. روند حل مسئلهبدین صورت است که مدل سیستم تعلیق و مدل میراگر مغناطیسی در نرم افزار متلبشبیه سازی شده و با اعمال ورودی مشخص به سیستم و به کارگیری روش کنترلی مناسب دردو حالت کنترلر فعال و غیرفعال، نتایج ارتعاشات وارده به سرنشین به دست آمده است. هم-چنین آزمایش تجربی بر روی سیستم تعلیق مدل ¼ خودرو نیز انجام شد و نتایج به دست آمده از این روش با نتایج روشهای شبیه سازی شده، مقایسه گردید. نتایج به دست آمده حاکی از آن است که شدت ارتعاشات وارده به سرنشین در حالت کنترل شده نسبت به حالت کنترلنشده به طور قابل ملاحظه ای کاهش یافته است.

سیستم تعلیق، میرا کننده مغناطیسی، کنترل فعال، آزمون تجربی