مهدی صالحی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده مکانیک، دانشگاه آزاد اسلامی واحد خمینی شهر

از میان روش های اتصال ورق های فلزی، پرچکاری یکی از کاربردی ترین و مهمترین روش ها محسوب می شود. از بین انواع روش های پرچکاری، پرچکاری خودنفوذی به علت عدم نیاز به سوراخکاری اولیه که باعث حذف یک مرحله ی کاری می گردد از اهمیت بیشتری برخوردار است. این روش یک روش سریع، ارزان قیمت و تک مرحله ای بوده که با استفاده از یک پرچ نیم لوله ای بدون نیاز به سوراخکاری توسط یک دستگاه پرس هیدرولیکی صورت می پذیرد. به این شکل که پرج در صفحه ی بالایی نفوذ کرده و پس از آن، شکل قالب باعث می شود که پرچ در ورق پایینی بصورت یک جفت و بست مکانیکی محکم گردد. در این تحقیق پس از ساخت سنبه و ماتریس و پرچ به بررسی و مقایسه عملی ابعاد و ضخامت ورق هایی که قابلیت اتصال با این روش را دارند پرداخته و با روش معمولی مقایسه خواهد شد و نتایج مربوط به خواص مکانیکی اتصال حاصله و مزایا و خصوصیات فرآیند پرچکاری خودنفوذی مورد بررسی قرار خواهد گرفت. همچنین زاویه لبه پرچ و تأثیر آن بر مقدار نیرو مورد بررسی قرار خواهد گرفت. نتایج نشان دهنده این است که در پرچکاری خودنفوذی زمان و هزینه تولید کاهش زیادی پیدا کرده و زاویه لبه پرج نیز تأثیر زیادی در نفوذ و مقدار نیروی لازم برای عملیات پرچکاری دارد. در خصوص تأثیر جنس پرچ در نتایج این تحقیق اینگونه نتیجه گیری می شود که در بین پرچ های فولادی و الومینومی که بررسی شده، پرچ های آلومینیومی به دلیل داشتن خاصیت شکل پذیری بالاتر نیروی کمتری نیاز دارند.

پرچکاری خودنفوذی، اتصال ورق، پرچکاری