سیده معصومه حسینی - دانشجوی کارشناسی ارشد هیدروژئولوژی دانشگاه سیستان و بلوچستان
ناصر اسدی - استادیار گروه زمین شناسی_هیدروژئولوژی دانشگاه سیستان و بلوچستان

در مناطق خشک و نیمه خشک بخش عمده ای از آب شرب و کشاورزی از طریق آب های زیرزمینی تأمین می شود. اگر میزان برداشت از آبخوان با تغذیه طبیعی آن برابر نباشد منجر به افت مداوم سطح ایستابی و به هم خوردن تعادل آن خواهد شد. از ا ین رو تغذیه مصنوعی به عنوان راه حلی برای این مشکل پیشنهاد شده است. از جمله این قبیل آبخوان ها، آبخوان دشت امامزاده جعفر است که به دلیل استحصال بی رویه از چاه های منطقه در طول سالیان طولانی، سطح آب در منطقه رشد منفی داشته است؛ لذا برای ر فع مشکل پایین افتادن سطح آب در دشت مذکور و به منظور بهبود وضعیت یاد شده و جلوگیری از هدررفت سیلاب های فصلی، پروژه تغذیه مصنوعی با یک بند انحرافی و 5 حوضچه، توسط وزارت نیرو در شمال شرق دشت و نزدیکی روستای ناصرآباد در سال 1374 طراحی و اجرا گردیده که در سال 1375 شروع به آبگیری کرده است. در تحقیق حاضر به بررسی اثر کمی طرح تغذیه مصنوعی دشت امامزاده جعفر در طی دوره های آبگیری بر روی سطح آب زیرزمینی آبخوان پایین دست آن، پرداخته شده است. بررسی های انجام شده در خصوص هیدروگراف پیزومترهای پایین دست طرح تغذیه مصنوعی، حاکی از آن است که افت سالانه سطح آب زیرزمینی در سال های پس از اجرای طرح تغذیه مصنوعی به طور قابل توجهی نسبت به سال های قبل از تأسیس آن بیشتر شده است؛ بنابراین طرح تغذیه مصنوعی بر تغییرات کمی سفره آب زیرزمینی، تأثیر مثبت نداشته و نتوانسته است افت ناشی از برداشت ها را جبران نماید.

تغذیه مصنوعی، حوضچه تغذیه، سطح ایستابی، هیدروگراف واحد آبخوان، افت سطح آب زیرزمینی