ارزیابی ضرورت آرماتورگذاری عرضی جهت ایجاد محبوس شدگی در دیوارهای سازه ای بتن آرمه به روش تحلیل دینامیکی و استاتیکی غیرخطی

دیوارهای سازه ای بتن آرمه یکی از مهمترین و پرکاربردترین سیستم های مقاوم در برابر زلزله است. برای آنکه این سیستم سازه ای مانند سایر سیستم های باربر جانبی، عملکرد مناسبی در برابر نیروهای لرزه ای داشته باشد، باید شکل پذیری آن با در نظر گرفتن برخی اصول طراحی تأمین شود. با توجه به این امر که محبوس شدگی بتن باعث افزایش شکل پذیری عضو بتن آرمه می گردد، آیین نامه های طراحی سعی دارند تا با مشخص کردن طول معینی از لبه های دیوار و اجرای آرماتورگذاری عرضی ویژه در این ناحیه، شکل پذیری دیوار را افزایش دهند. در این مطالعه ضرورت آرماتورگذاری عرضی جهت ایجاد محبوس شدگی در بتن مطابق با آنچه که در ضوابط مبحث نهم مقررات ملی ساختمان بیان شده است، با روابط ارائه شده برای طراحی مبتنی بر جابجای مقایسه شده است. برای این کار از تحلیل استاتیکی غیرخطی (پوش اور) و تحلیل تاریخچه زمانی غیرخطی بهره گیری شده است نتایج مطالعه نشان می دهد که تغییر شکل جانبی سازه ها و کرنش فشاری بتن، حتی بدون در نظر گرفتن آرماتورهای عرضی جهت محبوس کردن آن، کمتر از حدود نهایی تعیین شده توسط آیین نامه است و ضوابط اعمال شده توسط آییننامه در بسیاری از موارد می تواند منجر به طراحی بسیار محافظه کارانه برای دیوارهای سازه ای شود.

Keywords:

دیوار سازه ای بتن آرمه , تحلیل دینامیکی غیرخطی , پوش اور , اپنسیس