کنترل سازه ها و سیستم های میرایی با نگاهی بر ضوابط آیین نامه ASCE/SEI 7-10 و جایگاه آن در آیین نامه های ایران

امروزه یکی از مطرح ترین روش ها در جهت افزایش ایمنی در برابر پدیده های خطر آفرین طبیعی نظیر زلزله و بادهای شدید کنترل سازه ها می باشد.از جمله روش های کنترل ارتعاش سازه ها در برابر نیروهای دینامیکی ناشی از این پدیده ها، استفاده از نوعی المان های سازه ای انعطاف پذیر به نام میراگرها می باشد که با حرکت نسبی خود سبب استهلاک انرژی می گردند.به طورکلی سیستم های کنترل سازه به 4 گروه غیرفعال، فعال ،نیمه فعال ومرکب تقسیم می شوند، کنترل غیر فعال در سازه ها بدون اعمال نیروی خارجی یاانرژی جهت کاهش ارتعاش سازه استفاده می شود. در کنترل فعال جهت کاهش ارتعاش سازه علاوه بر استفاده از یکی از روش های کنترل غیر فعال از یک نیروی خارجی نیز استفاده می شود. در کنترل نیمه فعال برای بهتر شدن عملکرد کنترلگر، در هر لحظه پارامترهای کنترل گر با توجه به میزان نیروی وارده تغییر می کند. در سیستم مرکب با ترکیب سیستم های فوق مانند استفاده هم زمان از میراگرها و سیستم جداسازی لرزه ای، سیستم های جدیدی با رویکرد کنترل فعال سازه ها می توان ارائه نمود. در این مقاله مروری بر انواع میراگرها و سیستم های میرایی در سازه ها و ساختمان ها انجام گرفته وضوابط آیین نامه ASCE/SEI 7-10 ویرایش سال 2010 بصورت کامل مورد بررسی قرار گرفته است،همچنین با توجه به عدم اشاره به ضوابط کنترل سازه ها و میراگرها در آیین نامه 2800 ،بررسی در خصوص استفاده از ضوابط پیشنهادی آیین نامه ASCE در ایران انجام گرفته است و در پایان ضوابط قابل استفاده در سازه هایی که با سیستم میرایی در ایران احداث می گردند پیشنهاد می شود.

Keywords:

کنترل سازه ها , میراگرها , ASCE 2022