تأثیر عوامل محیطی بر چگونگی پراکنش محوطه های استقراری دوره اشکانی در دشت میان کوهی فارسان

فارسان در مرتفع ترین بخش های مرکزی استان چهارمحال و بختیاری) قرارگرفته و رشته کوههای نسبتاً مرتفع با چندین قله ی بالای 3000 متر ارتفاع بخشهای قابل توجهی از چشم انداز طبیعی این منطقه را تشکیل می دهند. این چشم انداز عبارت از یک دشت نسبتاً کوچک و چندین دره ی کوچک منتهی به این دشت است. این منطقه از ناشناخته ترین مناطق فلات ایران است. این منطقه در سال 1386 طی یک فصل توسط علیرضا خسروزاده مورد بررسی باستان شناختی قرارگرفت. این منطقه در واقع بخشی از سرحدات شرقی حکومت محلی الیمایی در دوره اشکانی بوده و از این نظر از اهمیت بالایی برخوردار است. در بررسی های انجام شده 39 محوطه استقراری از این دوره شناسایی شد. مبنای پژوهش حاضر بر چگونگی توزیع محوطه های استقراری اشکانی و نقش عوامل محیطی در پراکنش آنها نهاده شده است. برای این منظور عواملی چون ارتفاع از سطح دریا، شیب، جهت شیب، فاصله از رودخانه، فاصله از مسیرهای ارتباطی، ساختار زمین و گسل های موجود در ارتباط با محوطه ها مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج بدست آمده نشان می دهد، ساختار زمین، ارتفاع، شیب و منابع آب بیشترین تأثیر را بر الگوی پراکنش و نوع استقرار کوچ نشینی و یکجانشینی داشته اند.

Keywords:

عوامل محیطی , استقرارهای اشکانی , فارسان , چهارمحال و بختیاری