محمد ابراهیم مجاهد - دبیرانجمن اهل قلم استان کهگیلویه وبویراحمد وعضوگروه معارف اسلامی دانشگاه آزاد اسلامی یاسوج ودانشجوی دکترای فقه ومبانی حقوق اسلامی دانشگاه آزاد اسلامی واحداصفهان

بدون شک حق آزادی تعیین سرنوشت ملتها یکی از اساسی ترین مصادیق حقوق بشراست. اصولا زمانی آزادی به معنای واقعی کلمه تحقق می یابد که آدمی درانتخاب نوع زندگی وتعیین سرنوشت خویش آزادباشد . درطول تاریخ بشرمقوله ی حق آزاد ی تعیین سرنوشت همواره یکی از قدیمیترین و جنجالیترین موضوعات جامعه ی انسانی بودهاست.در حوزه های مختلف علمی اعم ازفلسفه وکلام ،سیاست واقتصاد،جامعه شناسی وحقوق ازآن بحث میشود وهریک برداشت وطرزتلقی خاصی از این آرمان اصیل انسانی دارندولی همگی دراصالت وواساسی بودن آن اتفاق نظر دارندبه شهادت تاریخ طولانی ترین جنگها وپرهزینه ترین سناریوها ومزمن ترین بحرانهاوخسارت بارترین معضلات بشریدرهرعصر وزمانی منوط به همین موضوع بوده است.مادر این مقال از زاویه ی حقوق سیاسی به حاق مطلب میپردازیم. گمشده مادر این عرصه آن است که اگرخداوند بشر را آزاد آفریده وبه اوحق داده تا با فراغ بال واراده ی آزاد سرنوشت خویش را بسازدومسیرزندگی را آزادانه انتخاب کند وبپیماید،پس این تضییقات ضد جبلی حاکمان داخلی واین حدود وحصارهای اعتباری وموانع بلوغ بشری واین محدودیتهای به اصطلاح حقوق بین المللی برای چیست؟چرانهادها وسازمانهای بشری و بین المللی درمورد سلب این حق طبیعی وخدادادی ازسوی حاکمان جوردرمقام عمل ساکت اند وکوتاهی میکنند ؟چرا بنیادهای محدودکننده و ساختگی بشری اعم دول حاکم وقواعدومنشورهاومیثاقهای جهانی وسازمانهای بین المللی برخلاف انصاف ) یعنی باوجودکفایت لازم سیاسی ،اجتماعی،فرهنگی واقتصادی، همواره به عنوان مانعی جدی( موجبات سرکوب این ملتهای طالب آزادی واستقلال را فراهم می آورند؟

تعیین سرنوشت،اقلیتهای قومی ومذهبی،حقوق بین الملل،دولت،ملت،حاکمیت ملی،استقلال