ضرورت درک ارزشهای هنر طبیعت محور در طراحی معماری

طبیعت و آثار طبیعت در طول تاریخ همیشه منبع الهام و سرمشق خلاقیت های انسان بوده است تحول رابطه انسان و طبیعت در شکل گیری معماری در بستر زمان بسیار حائز اهمیت است چرا که بشر از دیرباز در رابطه تنگاتنگ با طبیعت به سربرده و حتی برای تولید مایحتاج خود از آنالهام می گیرد انسان همواره برای زندگی در میان طبیعت از معماری به عنوان یک ابزار بهره جسته است در دهه اخیر تلاشهایی جهت پیوند مناسب معماری و طبیعت انجام شدهاست وسعی شده طبیت نقش اساسی تر و پررنگ تر در زندگی انسانها داشته باشد. مقاله حاضر باتبیین جایگاه و اهمیت رویکرد طبیعت محور در طراحی معماری سعی دارد تا به مرور برخی از دیدگاه ها به پایداری ان با استناد به کیفیت رابطه ی امروز انسان و طبیعت تاکید ورزد. روش تحقیق براساس مطالعات کتابخانه ای و روش اسنادی است و از نظراهداف بنیادی کاربردی می باشد حاصل گفتار در این پژوهش به اینسو برده می شود که ردپای طبیعت در معماری و زندگی انسان چگونه باید دنبال شود؟ آیا صورت برداری ظاهری از طبیعت به تنهایی برای معماران کافیست؟ برای پاسخ به پرسشها با مراجعه به متون ابتدا واژه طبیعت و طبیعت از دیدگاه تئوریسینها بیان می شود سپس ارتباط با طبیعت در ایران باستان و دنیای امروز مورد بررسی قرار گرفته و نمونه های معماری که در انها استفاده مناسب از طبیعت صورت گرفته است نتایج بدست آمده نشان میدهد که زبان معماری ما نسبت نباید صرفا تقلید کورکورانه از شکل ظاهری طبیت باشد، بلکه می بایست در باطن، هم راستا و مکمل طبیعت باشد.

Keywords:

طبیعت گرایی , انسان و طبیعت , هندسه و طبیعت , معماری