نگار مرتضوی - گروه معماری، واحد بهبهان، دانشگاه آزاد اسلامی، بهبهان، ایران

هدف از این نوشته مروری بر چگونگی، شکل گیری، عملکرد و سرنوشت میدان ایرانی است که بعلت ازهم گسیختگی فضایی موجود در کالبد و عملکردش و نیز هرج ومرج جاری در تجسم هویت این عنصر شهری در عرصه طراحی و شکل بخشی، در اینجا بعنوان فضایی تعریف نشده موسوم گردیده است. آنچه سبب سرزندگی شهر و پویایی آن می شودف میادین شهری آن است. میدان بعنوان یک فضای شهری یکی از مهمترین مکان هایی است هک محل برخوردهای چهره به چهره و عرصه تعاملات اجتماعی شهروندان بشمار می رود. با توجه به افزایش روزافزون مسیرهای سواره در شهرهای مدرن امروزی و نیز افزایش تراکم در ساخت و ساز بلند مرتبه ها، سیمای شهرهای کنونی بصورت همجواری ساختمان های بلند و بی روح که بعضاً توسط مسیری خشک و آسفالته بنام خیابان بریده شده است تعریف می گردد. این در حالی است که با توجه به فشارهای روانی روزمره، نیاز به فضاهایی برای برقراری ارتباط بیشتر با طبیعت، انسان و فضای باز، بیش از پیش احساس می گردد و این میدان های پرارزش طی دهه های گذشته دراثر بی توجهی، رونق خود را از دست داده اند. این نوشتار با شیوه توصیفی- تحلیلی شاخص های سرزندگی و تعلق خاطر را بررسی کرده و راهکارهایی برای ارتقاء سرزندگی اجتماعی در میادین شهری بیان می کند.

سرزندگی، میدان شهری، کالبد