علی آقاجری - گروه عمران، واحد بهبهان، دانشگاه آزاد اسلامی، بهبهان، ایران

شهر، بزرگترین نماد تمدن بشری است که بشر آن را برای امنیت و آسایش خود بنا نهاده است. شهر تنها یک سکونتگاه نیست، بلکه آبادی است که روح اجتماع در آن دمیده است و هویت می گیرد. هویت شهری، هویت جمعی است که با تبلور عینی در فیزیک و محتوای شهر اجتماع در آن دمیده است و هویت می گیرد. هویت شهری، هویت جمعی است که با تبلور عینی در فیزیک و محتوای شهر معنا پیدا می کند. و به واسطه تداعی خاطرات عمومی در شهروندان، و تعلق خاطر ایشان، آنها را به سوی شهروند شدن هدایت می کند. از آنجا که هویت مجموعه ای از صفات و مشخصات است که باعث تشخیص یک فرد یا اجتماع از افراد یا جوامع دیگر می شود، شهر به تبعیت از این معیار شخصیت یافته و مستقل میگردد. نوشتار حاضر به بررسی نقش بارز هویت در معماری و در فضاهای شهری و تأثیر آن در ارتقای هویت شهری می پردازد. فقدان هویت شهر و مکان و ابعاد آن در فضاهای شهری مشکلاتی را در هویت فردی شهروندان و پیوند آنها با مکان، میزان حضور آنها در فضا و خصوصیات کالبدی مکان ها به وجود می آورد و بدین سان به کاهش انواع فعالیت های فیزیکی و اجتماعی در محیط منجر می شود. بر این اساس طراحی فضاهای شهری و به تبع آن معماری و هویت شهری باید به گونه ای باشد که ضمن ایجاد محیط های مناسب و با کیفیت شهری و با هویت، سبب ارتقای هویت فردی و اجتماعی شهروندان و همچنین شهر شود و همچنین میزان حضور شهروندان و تعاملات اجتماعی آنها را افزایش دهد.

معماری شهری، بررسی مکان، هویت معماری، هویت و فضای شهری