رسا ربیعی - دانشجوی دکتری معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز

هویت از جمله موضوعاتی است که در ایران معاصر به یک دغدغه تبدیل گشته و نظر بسیاری از اندیشمندان را به خود مشغول داشتهاست. در این راستا مسکن ایرانی به عنوان مهمترین نشانه و نماد هویت مندی یک شهر به شدت دچار آسیب گشته است. گذار از خانه هایمبتنی بر روابط سنتی به خانه هایی که به ساده ترین شکل خانه سازی های جاری در سایر کشورها را می نمایاند،ا مری است که می تواندنمایانگر بحران کنونی در امر خانه سازی به مقیاس های محله و شهر به شمار رود و ثمر آن، خانه سازی هایی است که به صورتی پرشمار و به دور از هویت مطلوب محلی در همه ی سطوح نوساخته ی شهر های ایران دیده می شود. از سوی دیگر ناشناخته بودن نیازهای فردی وخانوادگی و جمعی شهرنشینان و همچنین ارزیابی نشدن رفتار ساکنان در خانه هایی که نوساز دانسته می شوند و علی رغم عمری در حدودنیم قرن که دارند هیچگاه موضوع پژوهش قرار نگرفته اند، موضوع مسکن در شهرهای بزرگ و متوسط کشور را به عنوان مقوله ای بزرگ مینمایاند. امری که زمینه ی اصلی اش را میتوانیم در نارسایی هایی بیابیم که در معماری معاصر ایران دیده می شوند.مدرن گرایی در ایران در پی مدرنیسم اروپایی بود اما عملاً دو مسیر متفاوت پیموده شد و حاصل آن چنان معماری ای شد که نه می شد نامرا برای توصیف آن به کار برد. برخی از منتقدین مسئله بیگانگی مردم و

هویت، معماری، ایران، مسکن، سنت، مدرنیته