مطالعه آزمایشگاهی اثر لایه های ژئوتکستایل بر بهبود برهم کنشخاک-ژئوگرید در رس مسلح شده با ژئوسنتتیک

قابلیت همه شیوههای تسلیح خاک بستگی به کیفیت مکانیسم انتفال تنشهای کششی در خاک دارد. بکارگیری مسلح کنندهها نیروی مقاومت را در توده خاک ازطریق تامین نیروی کششی افزایش، تغییرشکل های افقی را کاهش و متعاقباًپایداری کلی را در سازه های خاکی افزایش می دهد. اکثر پژوهش های اخیر محدود به خاک های درشت دانه بوده وتحقیقات اندکی در مورد امکان پذیری و مزایای استفاده از مسلح کننده در خاک های چسبنده انجام شده است. کمااینکه خاکهای ریزدانه و بخصوص رسی بدلیل اندرکنش پایین با سطح مسلح کننده وهچنین ماهیت شیمیایی و فیزیکی حساس نسبت به آب در اینگونه خاکها، اکثر طرحهای مسلح سازی و تثبیت، دارای عدم کارایی مناسب یا باعث برهمزدن سیستم تحکیم و زهکشی و همچنین ایجاد مشکلات زیست محیطی خواهند شد. لذا در این پژوهش بهبود مقاومت خاک رس مسلح شده با ژئوگرید در اثر تامین لایه های ژئوتکستایل در دو طرف مسلح کننده بوسبله آزمایش سه محوری مورد مطالعه وارزیابی قرار گرفته است. دراین آزمایشات اثر خصوصیات لایه های ژئوتکستایل بر تغییرات اندرکنش خاک-مسلح کننده و متعاقبا فاکتورهای مقامت برشی و تحکیمی بررسی و نتایج نشان داد که افزایش حجم واحد سطح و همچنین ضخامت و مقاومت کششی ژئوتکستایل تا حد مشخصی، سبب افزایش برهم کنش خاک-ژئوگریدشده و پس از آن افزایش عوامل فوق تاثیری بر بهبود شرایط سطح نخواهد داشت.

Keywords:

خاک مسلح , ژئوسنتتیک , تنش های کششی , تحکیم