از غربت تا قربت غریب کوب در معماری سنتی ایرانی

معماری سنتی ایرانی یکی از پر راز و رمز ترین گونه های معماری شناخته شده است. در معماری ایرانی به هر نوع عملکردپاسخی در خور با فرهنگ ، اقلیم ، جامعه ، تاریخ و مصالح بوم آورد داده شده است. این معماری خود را ملزم به رعایت روحیات و مطالبات مادی و معنوی مردم می بیند. از خصایص غالب مردم ایران ، صفت میهمان نوازی است. این مهم در جلوه عناصرکالبدی از این منطقه به آن منطقه متفاوت است. آغوش گشاده ساکنان خانه ها به جانب مهمان – بخصوص – در ورودی خانه ها البته محسوس تر می نماید. چنین است که ورودی خانه های سنتی ، به لحاظ اهمیت با اندرونی برابری می کند. این پاسخ هوشمندانه معمار ایرانی، با کوبه ای به نام غریب کوب در دهها سال پیش ، خود محمل تأمل پژوهشی است. ارتفاع کم درها که خود شأنی از شئونات فروتنانه مردم این نواحی و تزیینات در که نماد فراخواندن میهمان و تقویت حس آشنایی و خویشاوندی ایشان است ، محققان این تحقیق را به تدقیق در زوایای این تدبیر واداشته است. ماهیت این تحقیق از جنس مطالعات کیفی ونوع آن از حیث نتایج مبتنی بر تحقیقات کاربردی و روش جمع آوری داده ها اسنادی میدانی است

Keywords:

معماری سنتی ایران , غربت , قربت , غریب کوب , کلون