امیرحسین تیمورتاش - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشکده هنر و معماری دانشگاه یزد

ساختمان های بلند مرتبه امروزی، همواره یکی از موارد تاثیر گذار در منظر شهرها بوده و جنبه های نشانه ای، زیباشناسانه، هویتی از ابعاد قابل بررسی نقش آنها در منظر شهری است. عمودی گرایی در حال شیوع در اکثر شهرهای خاورمیانه است، از چند دهه پیش تمام کشورهای حوزه خلیج فارس تلاش دارند، لقب ترین را به خود اختصاص دهند، سیاست های ساخت و ساز در این نقاط موید این است که تمامی تلاش ها برای ساخت عظیم ترین، بلندترین، با شکوه ترین سازه های دنیا ست در حالی که این حجم وسیع ساخت و ساز فرصت تامل و درنگ بر تاثیرات محیطی این پدیده را گرفته است. رویکرد بلندمرتبه سازی در جهان ضرورتی است برای برطرف کردن نیازهای اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، توسعه ای که امروزه به یکی ازمظاهر سودجویی و تحمیل شلوغی و تراکم تبدیل شده است. به نظر می رسد جریانی کشورهای خاورمیانه را بر این باور واداشته است که در عصر حاضر عمودی گرایی نمادی است از مدرنیته. با بررسی جریان های عمودی گرایی بر زیست بوم ومحیط طبیعی پیرامون، این نتیجه حاصل می گردد که قدم برداشتن در راهی جز معماری دوستدار محیط بومی )چه از منظرطبیعی، فرهنگی و هویتی(، طراحی ساختمان های پایدار، برج های سبز و برج های بیوکلیماتیک، به منظور ساخت و سازهایآتی، قطعا به شکست منتهی خواهد شد. ولی باید توجه داشت مشکل دیگر در نبود یک برنامه راهبردی بومی برای طراحی ساختمان های سبز در خاورمیانه است زیرا بسیاری از پارامترهای لیید- LEED در کشورهای منطقه عملی نخواهد بود و به -نظر می رسد لازم است نسخه ای بومی و منطقه ای برای استاندارهای ساختمان های سبز با توجه به شرایط بومی خاورمیانه وکشورهای حوزه خلیج فارس وضع گردد تا بیش از پیش این فاکتور های همسازی با زیست بوم قابل اجرا باشند

منظر شهر، عمودی گرایی، بلند مرتبه سازی، برج سبز، برج بیوکلیماتیک