مرجان قنبرپور - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری،دانشگاه آزاد اسلامی واحد یاسوج، ایران.
امین آقایی تفتی - کارشناسی معماری . دانشگاه هنرهای کالیفرنیا،سن فرانسیسکو

آگاهی بشر نسبت به مسائل محیط زیست و مشکلات فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی سبب ایجاد مفهوم پایداری در معماری باهدف حفظ طبیعت گشت. مفهوم توسعه پایدار ارتباط میان انسان و طبیعت است که بر پایه مدیریت طبیعت به جهت استفاده از آن در طولانی مدتمیباشد. معماری پایدار در واقع زیر مجموعهی طراحی پایدار میباشد و پاسخی مناسب در مقابل مسائل و مشکلات عصر صنعت به شمار میرود. بنابراین معماری باید ضمن کاهش مصرف انرژی و کاهش آلودگی محیط زیست، عناصر خود را به مثابه سامانههای کوچکتر در جهت اهداف توسعه پایدار هماهنگ سازد. معماریهایی را میتوان پایدار نامید که به نیازهای زمان حال خود پاسخگو باشد.عناصر گوناگونی میتوانند تاثیر بر پایداری یک شهر بگذارند. عناصر پایدار شهرهای تاریخی کشور مبتنی بر پژوهشهایی که تاکنون صورت گرفتهدر عواملی مانند میزان تراکم بافت شهری، عرض مناسب گذرها با اقلیم در شهر، استفاده از پهنههای سبز و کاربریهای مختلط، استفاده ازتکنولوژیهای متناسب با هر دوران مانند استفاده از مصالح بومی متناسب با هر اقلیم، استفاده از سیستمهای تهویه هوای طبیعی مانند استفاده از عناصر آب و باد، طراحی مسکن متناسب با هر اقلیم مانند جهت گیری ساختمان، تعداد بازشوها و ...، قابل شهود است. در دوران معاصر نیز با توجه به پیشرفت دانش و تکنولوژی ساخت و ساز با عوامل دیگری مانند بکارگیری انرژی های پاک، استفاده از سیستم های هوشمند در ساختمان ها، ایجاد شهر و ساختمان سبز و ...، مسئولان شهری درصدد ایجاد شهری پاک، پایدار و قابل استفاده برای نسلهای امروز و فردای کره زمین هستند. هدف این پژوهش معرفی اصول و معیارهای طراحی مجتمعهای مسکونی با رویکرد پایداری، میباشد. از اینرو روش این پژوهش از نوع کاربردی واز نظر ماهیت و روش جزء دسته توصیفی تحلیلی است. نتایج به دست آمده نشان دهنده این موضوع است که با کاربست اصول و معیارهایی -همچون ارتباط با طبیعت، ادراک محیط، تنوع، کلگرائی، کاهش استفاده از منابع جدید و ...، میتوان به طراحی مسکن پایدار پرداخت..

مجتمع مسکونی، پایداری، توسعه پایدار، معماری پایدار