گذری بر روانشناسی محیط و شهرسازی

معماری و شهرسازی در دوران معاصر، بجای پاسخگویی به سوالاتی که در واقعیت وجودی ادراکات حسی انسانها ریشه داشته باشند؛ غالباً با گفتمان خود شهرسازی و قلمروهای جانبی هنر و مباحث صوری سنت و تجدد درگیر است. بررسی شهرسازی ایرانی، از دیدگاه روانشناسی محیطی و ادراکات حسی و تلاش در جهت ایجاد زمینه هایی برای پیوند دوبارهطراحی با هنر در تقابل با رواج رویکردهای صوری به شهرسازی و محیط مصنوع از اهداف این پژوهش بوده است. در پی پرسش از لزوم خوانش شهرسازی بر مبنای ادراکات حسی برای شرط اشتراک در جنبه های ادراک مطلوبیت در بناهای معماری در دوران اسلام هستیم و از آنجا که احساس و ادراک انسانها از محیط ملاک عمل اشتراک معنایی قرار می گیرد،بدون نظریه های روانشناسی، این اطلاعات قابل تحلیل و جمع بندی نیست. لذا با روش روانشناسی ساختار ذهنی به سنجش معانی در استفاده کنندگان از بناهای شاخص معماری و شهرسازی ایران پرداخته و نتیجه با روش افتراق معنایی مورد بررسی قرار می گیرد، و باتوجه به ماهیت داده های افتراق معنایی که از نوع فاصله ای محسوب می شوند، از تکنیک های آماری موجود متغیرهای هم جنس در سطوح معنایی را مشخص کرده که به صورت عامل در مطلوبیت محیطی موردبررسی و ارزیابی قرار می گیرند. در نتیجه در پرتو نظریه های روانشناسی محیطی با تدوین شناخت قاعده رابطه بین سطوح معنایی شناسایی شده و به ویژگی های موضوعی فرم مطلوب می پردازیم.

Keywords:

روانشناسی محیط , ادراک حسی , معماری و شهرسازی ایرانی