نگین صمدی کافی - دانشگاه آزاد اسلامی،واحد تهران جنوب، باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان تهران،ایران

تحقیق حاضر، خطر سونامی در مناطق ساحلی را مورد بحث قرار می دهد. این پژوهشی استدلال می کند که با لحاظ مفهوم تاب آوری،سیستمهای شهری میتوانند تعاملی تر عمل کرده و «آسیب پذیری فاجعه» را از دریچه دیگری با ایجاد فرصت بهتر زندگی و ارتقاء تاب آوری شهری در برابر وقوع سونامی فراهم کنند. در تحقیق حاضر به هر دو بحث نظری و عملی-اجرایی مفهوم «تاب آوری» پرداخته شده است که شامل تعاریفی از «اسیب پذیری» و «تاباوری»؛ متغیرهای مربوط به «تاباوری» و روشهای افزایش تاب اوری است. اهداف اصلی تحقیق به شرح زیر است: (۱ - توصیف تاب آوری فاجعه از نگاه برنامه ریزی شهری و یافتن راهی برای اجرایی نمودن مفهوم تاب آوری است؛ ۲- تعیین ویژگیهای آسیب پذیر شهرهای ساحلی در برابر سونامی است). «جزیره پوکت در تایلند» و «شهر کوچی در ژاپن »؛ نمونه موردی های تحقیق هستند. نتایج تحقیق نشان میدهد سیستمهای شهری در راستای ارتقاء تاب آوری قادر خواهند بود تعاملی تر عمل کرده و آسیب پذیری فاجعه را به فرصت بهینه ای برای ایجاد محیط شهری مطلوب ارتقاء دهند. چنین محیطی میتواند سازگاری بیشتری برای مردم فراهم کند تا در برابر شوک های سونامی، همچنان به امرارمعاش خود ادامه داده و حتی از اشفتگیهای غیرقابل پیش بینی سونامی بهرهمند شوند. در نتیجه سیستم شهری، در پاسخ به ریسک های موجود، نه تنها میتواند از طریق بازسازی معمولی پاسخگو باشد، بلکه از طریق تغییر مسیر میتواند تناسب های بهتری با محدودیتهای زیست محیطی داشته باشد و در مسیر تحول بهتری حت کت کند.

تاب آوری، آسیب پذیری، سونامی، برنامه ریزی فضایی، جزیره پوکت و شهر کوچی