نقش ساماندهی در بازیابی نظام های طبیعی سکونتگاه های اطراف رودکنارها با رویکرد توسعه پایدار (نمونه موردی: روستای حسنکدر)

در حال حاضر یکی از راهبردهای مورد توجه برنامهریزان، برنامه ریزی از پایین به بالا به جای برنامهریزی متمرکز و از بالا به پایین میباشد که در این زمینه فراهم نمودن شرایط مشارکت روستاییان به عنوان ذینفعان اصلی برنامه ریزی بسیار ضروری می باشد. روستای حسنکدار از جمله فضاهای روستایی کشور است که به زعم برخورداری از امکانت بالقوه و بالفعل از نظر موقعیت، در روند توسعه آن محدودیتها و تنگناهای زیادی در زمینه های مختلف وجود دارد، به طور کلی در سطح این روستا عدم دسترسی مناسب به زیرساختهای اقتصادی، محدودیت و پراکندگی منابع طبیعی از جمله آب، خاک، پوشش گیاهی و منابع معدنی و در نهایت نداشتن عملکرد اقتصادی مؤثر در سیستم اقتصادی منطقه، انعکاسی خود را در زمینه های اقتصادیاجتماعی به صورت فقر، محرومیت و بیکاری نمایان کرده است. تحقیق حاضر این مسائل را با مطالعه بر روی ویژگیهای جغرافیای، اقتصادی و اجتماعی روستای حسنکدر مورد بررسی قرار داده است. هدف از این تحقیق نیل به ساماندهی حسن کدر از طریق اولویتهای زیست محیطی و گردشگری با راهبرد توسعه پایدار و شناخت و معرفی معیارهای ساماندهی می باشد. پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی تحلیلی بر پایه مطالعات کتابخانه ای و میدانی به منظور جمع آوری اسناد و مدارک مرتبط، مولفهها و معیارهای ارتقای محیط زیست و ساماندهی سکونتگاهها را، مورد بررسی و تحلیل قرار داده است و با بهره گیری از مفاهیم زیست محیطی، ساماندهی و تجارب جهانی و نظریههای ارائه شده در این زمینه و با تجزیه و تحلیل و همپوشانی مجموعه معیارها و شاخص های بدست آمده، بر اساس نتایج تحقیق، ساماندهی سکونتگاههای اطراف رودخانهها و هدایت آن در طرحهای هادی روستایی به سوی یک نظم فضایی، میتواند آثار پایداری بر اصلاح بافت سکونتگاه های روستایی بگذارد و آن را به سوی رفتاری قانونمند هدایت کند.

Keywords:

توسعه پایدار , ساماندهی رودکنارها , گردشگری , محیط زیست , سکونتگاه های اطراف رودکنار