تاثیر معماری بومی ایران و بناهای سنتی بر معماری پایدار روستایی

با انقلاب صنعتی و پیشرفت های فنی تکنولوژی در عرصه معماری، معماری بومی اقصی نقاط دنیا که با توجه به طبیعت و محیط -پیرامون خود شکل می گرفت و همساز با اقلیم سر بر می افراشت، به دست فراموشی سپرده شد. سخن از پایداری در معماری روستایی رامی توان به تصور و طراحی ساخت و سازهای آینده تعبیر کرد آن هم نه تنها با پایداری فیزیکی ساختمان، بلکه با پایداری و حفظ منابعانرژی آن. توسعه پایدار از مفاهیم جدیدی است که در ارتباط با مشکلات پیش آمده بروز کرده و هدف اصلی آن این است که از توان نسل های آینده در برآوردن نیازهایشان نکاهد، تا آیندگان نیز بتوانند به میزان نسلهای حال حاضر از منابع طبیعی و محیطی بهره ببرند. امروزه به نظر می رسد معماری پایدار روستایی و کیفیت زندگی با یکدیگر همگام و در جهت تحقق اهداف پایداری گام بر می دارد. هدف اصلیمعماری و توسعه پایدار روستایی تامین نیازهای اساسی، بهبود و ارتقا سطح زندگی، حفظ و اداره بهتر اکوسیستم ها و آینده ای امن تر وسعادتمند تر به سوی بهبود کیفیت زندگی. معماری پایدار روستایی همواره بر چهار اصل حفاظت از انرژی آب و باد و سایر منابع طبیعی،تامین سلامت محیط زیست، رشد اقتصادی کشور و ارائه کیفیت بالایی از زندگی را مد نظر دارد. توسعه پایدار روستایی با توجه به اینکه ریشه های اکولوژیکی، اجتماعی فرهنگی و اقتصادی دارد اما با دیدگاهی نسبت به مشکلات آینده ای انسان معاصر، نقش محیط -زیست را آشکارتر می نماید.بر این امر، توسعه پایدار روستایی در حیطه ی معماری به طراحی پایدار می پردازد که منحصر بفرد است و درپی انطباق خویش با محیط و بسترش می باشد و در پی شکل گیری و تحقق خود به حفظ آرمان ها و اصول محیط طبیعی نگاهی پایداردارد.

Keywords:

معماری بومی , معماری پایدار روستا , بناهای سنتی , شهر سازی , توسعه بافت روستایی