مینا غیاث آبادی فراهانی - کارشناس ارشد علوم اجتماعی دانشگاه آزاد اسلامی واحد آشتیان ،ایران

یکی بود یکی نبود این جمله آغاز و منشاء بسیاری از درسی ها و نکاتی است که در زندگی آموخته ایم و به کودکان خود آموزش میدهیم در حالی که شاید بسیاری از مواقع متوجه تاثیر شگرف و ماندگار آن نباشیم. قصه و قصهگویی شاید به طول تاریخ بشر قدمت داشته باشد و کمتر مادری را بتوان یافت که قصه ای برای فرزند خود در قالب داستان های شبانه، شعر و لالایی تعریف نکرده باشد. روایت افسانه ها وداستان ها و به طور کلی قصهگویی تاثیرات بسیاری را در رشد و پرورش ذهنی و شخصیتی کودک دارا می باشد در دنیای امروز به نوعی جزو ارکان آموزش به شمار میرود. لذا هدف اصلی در این پژوهش بررسی نقش قصهگویی بر مهارتهای ارتباطی و اجتماعی کودکان عادی میباشد. این تحقیقی از نظر روش و هدف توصیفی - کتابخانه ای می باشد. رابرتسون آموزش در دوران کودکی را پایه ای برای شکل گیری شخصیت فرهنگی، اجتماعی فرد در طی دوران زندگی میداند. آلیسون جیمز و آلن پوروت کودکان را به عنوان عوامل و افرادی که کار خود را خیلی خاصی شروع می کنند. این موضوع باعث می شود که به مفهوم کم و بیش غیرقابل اجتناب، اجتماعی شدن توجه چندانی نشود و کودکان به عنوان شکل ناقص و تکامل نیافته بزرگسالان در نظر گرفته شوند. از این منظر کودکان افرادی هستند که از پتانسیل بالقوه اجتماعی شدن در آینده برخوردارند. ناشمن کودکان در بعضی از جوامع (به عنوان) شهروندانی بزرگسال تشخیص داده شده و این چنین مورد ارزیابی قرار میگیرند و با آنها بزرگسالانه رفتار و برخوردمی شود، اما در بعضی از جوامع وضعیت بدین گونه نیست.

قصهگویی، کودکان، مهارتهای ارتباطی، مهارتهای اجتماعی