سوده بیات - دانشجوی دکتری، مدیریت گردشگری، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران
حسین باهر - پروفسور، دانشگاه شهید بهشتی، تهران،

انسان جستجو گر در مسیر حیات خویش به دنبال شناخت است و این شناخت بیرونی و درونی است. در شناخت بیرونی به جستجو در طبیعت و سفر می پردازد و در شناخت درونی به جستجو در خود می پردازد و هدفش رسیدن به وحدت وجود و ذات هستی است. سپهری شاعر معاصر ایران نیز انسانی جستجو گر است که از آرمان شهرش جدا شده است و به دنبال رسیدن به آن است. بنابراین در طول حیات خود سفری بیرونی و درونی دارد. او عارفی است که می خواهد در نهایت به اقلیم هشتم و ذات الهی برسد. در این پژوهش، با مرور پژوهش های انجام شده در حوزه گردشگری های جایگزین که در عصر پست مدرن در حال گسترش است و پژوهش های عرفانی، تلاش شده تا جنبه شناختی گردشگری و سفر مورد توجه قرار گیرد و به گردشگری عنوان زمینه ای برای شناخت شهودی توجه شود. چارچوب مفهومی ارائه شده است، انطباق میان مضامین اشعار سپهری را با انواع گردشگری نشان می دهد که زمینه ای برای سفر و جستجوی انسان در طول حیاتشان برای شناخت و درک هستی است.

سهراب سپهری، طبیعت گردی، گردشگری روستایی، گردشگری آهسته، سفر عرفانی