جمال الدین مرتضوی - عضو هیات علمی دانشگاه شهرکرد
اعظم پوینده پور - دانشجوی دکتری دانشگاه شهرکرد عضو هیات علمی دانشگاه پیام نور

هر گاه سخن از سیمین بهبهای به میان می آید , بی درنگ بحث وزن هم پیش کشیده می شود و این امر نشان می دهد که گرایش سبکی وی به کدام سو رفته است . یکی از مباحث شعر نو , وزن نیمایی است یعنی شیوه ای که با نام « نیما » آمیخته و عجین شده است. اما می توان در ادبیات معاصر وزن های دیگری به نام « وزن های سیمینی » را مطرح کرد. به وجود آمدن عبارت « وزن های سیمینی » نشان از توجه و شناخت سیمین به وزن دارد.او یکی از نوآوران و مبدعان راستین در زمینه ی وزن شعر فارسی است که با آگاهی کامل از اوزان عروض فارسی از زمان های قدیم تا روزگار خود, اوزانی را ابداع کرده است که در عین رعایت قوانین عروض کهن کاملا تازگی دارد و پرداخته ی ذهن خلاق خود اوست. هم چنین شگرد دیگر او در به به کارگیری اوزان متروک و کهن می باشد که در گذشته به علت سنگینی و تکلف این اوزان , مورد استفاده قرار نمی گرفته و به اصطلاح اوزان نامطبوع خوانده می شده است. در این مقاله بر آن بوده ایم که اوزان مورد استفاده ی سیمین چه آن ها که در ادبیات کهن پیشینه ای دارند و چه بی پیشینه ها را مورد ارزیابی قرار قرار دهیم.

شعر، وزن، سیمین بهبهانی