پایش تغییرات وسعت جنگل های مانگرو خور باهو در استان سیستان و بلوچستان-ایران

خلیج گواتر د ر منتهی الیه جنوب شرقی ایران قرار دارد و تقریباً نیمی از آن متعلق به کشور پاکستان است. این خلیج در بخش ایرانی خوددارای دو خور واجد درختان مانگرو به نام های خور گواتر و باهو است . در این تحقیق به منظور پایش تغییرات جنگل های مانگرو خور باهو ازعکس های هوایی سال های 1336 و 1345 ، تصاویر ماهوار ه ای لندست سنجنده های TM و ETM مربوط به سالهای 1377 و 1380 و تصاویر ماهواره IRS-LissIII سال 1385 استفاده گردید . نتایج نشان داد که آهنگ تغییرات مساحت کل جنگلهای مانگرو در هر دوره نسبت به دوره قبل متفاوت است به طوریکه پس از یک کاهش از سال 1336 تا 1345 ، یک افزایش شدید بین سالهای 1345 تا 1377 مشاهده می شود و پس از آن تا سال 1380 کاهش و در دوره آخر دوباره روند صعودی به خود گرفت . مقایسه وسعت جنگلهای مانگرو در ابتدای دوره مورد مطالعه و انتهای آن حاکی از رشد چشمگیر وسعت این جنگل ها است و به طور کلی می توان گفت که از ابتدای دوره مورد مطالعه تا انتهای آن ( 1336 تا 85 ) برآیند تغییرات مثبت بوده و وسعت توده های جنگلی مانگرو از 144/83 به 508/21 هکتار افزایش یافته است. عمده این افزایش مربوط به سالهای بین 1345 تا 1377 می باشد و این افزایش در این سال ها بیشتر در طبقه کم تراکم (تراکم تاج پوشش کمتر از 50 %) رخ داده است . در آخرین دوره سالیانه 2/32 درصد به وسعت جنگلهای مانگرو افزوده شده است. با توجه به قرار گرفتن خور باهو در مرز ایران و پاکستان و فاصله زیاد آن با سایت پرورش میگو و مراکز صنعتی و مسکونی، انتظار می رود که جنگلهای مانگرو این خور تغییرات عمده ای در گذر زمان نداشته باشد و اثبات چنین تغییراتی در این مطالعه دلیلی بر وجود تغییرات منطقه ای و جهانی ایجاد شده در اثر محرک های مصنوعی است.