غزاله شادی فر - کارشناس ارشد بازسازی پس از سانحه، دانشگاه شهید بهشتی، دانشکده معماری و شهرسازی، تهران، ایران

زمینه و هدف: ضرورت نیاز به سرپناه پس از سانحه چالش اصلی برای دولت ها، سازمان های بشر دوستانه و مهم تر از همه برای مردم آسیب دیدهاست. در پی بارش های موسمی در سال 2010 در پاکستان، یکی از بدترین سی لها در تاریخ این کشور و یکی از بحران های بزرگ جامعه بشری درقرن اخیر رقم خورد. بعد از امداد اضطراری، در مرحله ساماندهی رویکرد سرپناه تک اتاقه توسط سازمان های حمایت کننده مردم، مطرح شد. در اصلاین سرپناه برای اسکان موقت طراحی شده بود اما در صورت تمایل، آسیب دیدگان می توانستند آن را گسترش داده و به عنوان اسکان دائم نیز ازآن استفاده کنند. در سال 2010 پنج نوع مختلف از این سرپناه در جنوب پاکستان ساخته شد. هدف این پژوهش بررسی و شناخت ویژگی های اینسرپناه ارزان قیمت می باشد که با دانش و هنر بومی ساخته شده است.روش: روش این مقاله بررسى اسناد، متون و مدارک مکتوب و همچنین استفاده از منابع اینترنتی برای شناخت روش های ساخت سرپناه تک اتاقه است.روند پژوهش با جمع آوری منابع زیادی از اطلاعات در مرحله اضطراری و ساماندهی شروع شد و پس از آن بیشتر بر روی رو شهای دستیابی بهسرپناه تک اتاقه، تمرکز شد.یافته ها: نتایج حاصل از این تحقیق در دو قسمت بررسی شده است: قسمت اول مروری خلاصه درباره سیل سال 2010 پاکستان و مرحله امداداضطراری است، در قسمت دوم به مرحله ساماندهی و شناخت انواع سرپناه تک اتاقه و جزئیات آن پرداخته می شود.نتیجه گیری: ویژگی هایی مانند نوع و مقیاس سانحه، نیاز به سرپناه و اثرات سانحه بر روی منابع و اقتصاد محلی، ضرورت استفاده از راه حل های بومیرا برای سرپناه موقت یا دائم ملزم می کند. بعضی از ویژگی ها مانند اقتصادی بودن سرپناه، مقاوم بودن در برابر سیل، به کار بردن مصالح و تکنیک هایمحلی در اجرا، آموزش به خانواد هها برای ساخت دوباره و تعمیر خانه هایشان در سیل آینده از ویژگی هایی است که از این روش آموخته شد و میتواند برای شرایط مشابه نیز به کارگرفته شود.

اکستان، سیل، سرپناه پس از سانحه، دانش و هنر بومی