حسین میرزایی - استادیار گروه توسعه دانشگاه تهران
جبار رحمانی - دانشجوی دکتری انسا نشناسی دانشگاه دهلی

به سفرنامه ها به عنوان یکی از منابع مهم شناخت ویژگی های فرهنگی و اجتماعی جوامع توجهشده، ولی این توجه همواره با محدودیت هایی در فهم، شناخت و تفسیر نیز قرین بوده است.سفرنامه ها در واقع، نوعی روایت است، روایتی که قالب زمان، مکان، موقعیت و رخدادها،تنگناهایی را برای آن به وجود می آورد. روایت سفرنامه نویسان غیرایرانی درباره ایرانیان وویژگی های فرهنگی اجتماعی آنان موضوعی است که در مقاله حاضر به آن پرداخته شدهاست. در تاریخ غرب، یکی از رسانه های مهم در شناخت ایران و در کل، برای سایر دیگری ها،سفرنامه ها بوده است که بنیان های اولیه تصاویر دیگران را در سنت غربی فراهم می کرده است.این روایت وجهی آسیب شناختی دارد، وجهی که در سفرنامه های خارجی شکلی غالب به خودگرفته است و قطعاً، برداشتی یک سویه و مبتنی بر پیش فرضهای غربی از سابقه تاریخی ماست،اما درس آموز، تأمل برانگیز و رفع شدنی است.

استبداد، ایران شناسی، دیگری، روایت، سفرنامه، شرق شناسی، فرهنگ و شخصیت ایرانی، فناناپذیری، نبوغ بقا