بهزاد وثیق - کارشناسی ارشد دانشکده هنر و معماری دانشگاه تربیت مدرس
محمدرضا بمانیان - استادیار گروه معماری دانشکده هنر و معماری دانشگاه تربیت مدرس

ایران علیرغم داشتن اقلیم های متنوع، قسمت وسیع داخلی آن دارای اقلیم گرم و خشک است. این اقلیم، شرایط سخت آب و هوایی را به زندگی تحمیل میکند که نیاز به فراهم کردن آسایش برای ساکنان آن الزامی است. در گذشته سازندگان بنا، از تدابیر خاص جهت مساعد کردن شرایط بهره گرفته اند از جمله بافت فشرده و پیوسته، دیوارهای بلند که در کوچه ها سایه ایجاد میکند، جهت گیری مناسب شهر، قرارگیری در جهت باد مطلوب و استفاده از مصالح متناسب،. سازماندهی و سلسله مراتب فضایی مناسب، پایین رفتن از سطح کوچه، حیاط های دارای گیاه و آب واستفاده از چهار طرف حیاط در چهار فصل و عناصری چون بادگیرو گنبد از راه حل های عمده آنان برای ایجاد فن آوری در قالب ها و اشکال مختلف سازه ای بوده است. این مقاله با هدف بررسی فن آوری های یاد شده سعی دارد تا با استفاده از مطالعات اسنادی و تجزیه و تحلیل سازه های اقلیمی گذشته و مقایسه آن با فن آوری های امروز دنیا، و مطالعه در زمینه امکان سنجی فن آوری گذشته در معماری امروز به معرفی نوعی فن آوری مدرن با اصول سنتی در معماری داشته که ضمن بهینگی و کارائی بتواند کمترین تخریب زیست محیطی را نیز به همراه داشته باشد.

اقلیم گرم وخشک، ایران، فن آوری، معماری سنتی، طراحی اقلیمی