محسن طاهری - کارشناسی ارشد حقوق خصوصی

اصولاً صدور حکم از سوی دادگاه امکان پذیر نیست مگر بعد از استماع مدافعات طرفین دعوی و یا لااقل بعد از انقضای مدت مقرر برای تقدیم جواب به دادخواست مدعی؛ براین اساس چنانچه مدعیعلیه لایحه جوابیه را تقدیم داشت، دادگاه به کلیه اظهارات مدعی و اعتراضات مدعیعلیه و ایرادات آنان و مدارکو دلایل تقدیمی طرفین از هر حیث رسیدگی و سپس به صدور حکم حضوری مبادرت می نماید. اما در صورتی که مدعیعلیه اصلاً در جلسه دادرسی حاضر نشود و لایحه جوابیه هم تقدیم ننماید و مدت تقدیم آن منقصی گردد، بر حسب تقاضای مدعی، دادگاه می تواند حکم غیابی صادر نماید. با وجود این اصول قانونی در باب حکم غیابی که در قانون آئین دادرسی مدنی وجود دارد، در عمل شرایط به نحوی است که یک سلسله سوء جریان پدید می آید، زیرا هم وقت دادگاه ، به دلیل رسیدگی مکرر به موضوع واحد، تلف و هم ختم امر دادرسی مدت ها به تأخیر می افتد. با این توصیفات، هدف مقاله حاضر بررسی اجمالات، بیان ضعف ها و ایرادات موجود در خصوص رسیدگی غیابی و اجرای احکام آن می باشد.

دادرسی، رسیدگی و حکم غیابی، واخواهی از حکم غیابی، آیین دادرسی مدنی