محمدرضا بهمنی - عضو هیات علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی

میان نظریه و روشی، یک بار در مقام تولید نظریه و بار دیگر در مقام کاربست آن، دو نقطه تماس متصور است. در مقام کار بست نظریه، یعنی شناخت و چارهجویی برای مسائل فرهنگی و اجتماعی جوامع (که تحت عنوان کار ویژه سیاستگذاری فرهنگی معنا مییابد)، مراجعه به نظریه های علوم اجتماعی (به عنوان ظرفیت حوزه نظر) انکارناپذیر است. ترجمه و تدریس این نظریه ها در مراکز دانشگاهی کشور و به تبع آن کار بست آنها در فرآیند مسئله شناسی، تصمیم گیری و اجرا، از واقعیت های امروز جامعه ما نیز هست. اما در این رهگذر، مسئله این است که نظریههای علوم اجتماعی برونزا، غالباً برای حل مسائل جوامع مبداً عرضه شدهاند که با مسائل فرهنگی و اجتماعی جامعه ما ناهمگونیهای (معرفتی و غیرمعرفتی) بسیاری دارند. بنابراین شایسته است شیوه برخورد و مواجهه با این نظریه ها، هوشمندانه باشد. مقاله حاضر، «شناخت چالش های مکاتب روشی موجود»، «اتکا به مبانی معرفتی درون زا» و «لحاظ نیازها و زمینه های فرهنگی و اجتماعی درونی» را از الزامات این هوشمندی دانسته و تلاش کرده تا با بازخوانی اصول و مبانی اندیشهٔ صدرایی، خطوط راهنمایی را برای استفاده از این گونه نظریه ها درعرصه سیاستگذاری فرهنگی پیشنهاد نماید.

سیاستگذاری فرهنگی، نظریه های علوم اجتماعی، روش، روش شناسی، حکمت صدرایی،کاربست نظریه