محمدمسعود سعیدی

انسانها در نزد خداوند متعال، به گونه تکوینی، دارای کرامتاند، کرامتی که میتوانند با رفتار اختیاری خود، آن رااستوار و یا سست سازند. در دنیای کنونی، بعد از پشت سر گذاردن تجربه های تلخ و شیرین بسیار دولتها و مردمان، به بخشی از این کرامت پی برده شد. شماری از دولتها، سیاستمداران و... به تلاش برخاستند، تا آن چه را از سوی قدرتها نادیده گرفته و پایمال میشود، احیا کنند و در چارچوب پیمان جهانی آن را به رسمیت بشناسانند، و برای رعایت و پای بندی به مواد آن، آن را در قالب حقوق بشر مطرح کنند.اما اسلام، قرنها پیش، این کرامت ذاتی انسان را مورد تأکید جدی قرار داد و راههایی را برای حفظ آن، فراروی انسانها نهاد. امام خمینی، رهبر فقید انقلاب اسلامی ایران، همواره به مسؤولان نظام، رعایت مردم را سفارش میکرد و عهدنامه مالک اشتر را نمونه ای از برنامه حکومت دینی میدانست.سفارشهای اخلاقی - سیاسی حضرت علی(ع) در این فرمان، شایسته توجه ویژه است. دستورالعمل امیرمؤمنان(ع) برای حکومت، سرشار از فرمانها و سفارشهایی است که وجه مشترک همه آنها، اهمیت حرمت انسانها و تأکید بر رعایت حقوق آنان از سوی حاکمان است.

کرامت انسانی؛ نهج البلاغه؛ امام خمینی؛ اندیشه بشری؛ حقوق مردم؛ حاکم و حکومت