معرفی سازه های فضاکار و نحوه تاثیرپذیری معماری معاصر ایران از آنها

سازه های فضاکار گروهی از سازه ها می باشند که رفتار سه بعدی داشته و معمولا دارای فرمهای بدیع مستوی یا منحنی در فضا هستند که با مدولهای تکرار شونده و یکسان طراحی و احداث می گردند . این سازه ها معمولا در خور تولید صنعتی انبوه بوده و قیود فنی و اقتصادی را با تلفیق مناسبی از مفاهیم سازه ها،اصول ایمنی از طریق جلب دیدگاه های زیبایی شناسی ،سرعت در نصب و دقت در اجرا را به ارمغان می آورند. این نوع سازه ها به دلیل فرم های بسیار متنوع از جمله گنبدی، چلیکی،قوسی، شبکه ای مسطح دویا چند لایه و .. علاوه بر کاربرد وسیع دارای زیبایی های ویژه و جذابیت فراوان هستند که توام با دقت در اجرا و ارتقاء کیفیت فضا می باشند در طول تاریخ معماری، ارتباط ساختار و سازه یک ساختمان و نسبت آن با عوامل شکلی و کاربردی، بر اساس دیدگاههای معمارانه، همواره مورد توجه و نقد بسیار بوده است. سازه رکن مهمی در معماری می باشد و در صورت بهره گیری درست و مناسب از سازه در آثار معماری و ترکیب صحیح و بجا در طراحی می توان به آثار ارزشمندی دست یافت. این پژوهش برآن است تا کاربرد سازههای فضاکار را در معماری معاصر ایران، با د ر نظر گیری اصول زیبا شناسانه، و حفظ هویت معماری ایرانی، مطابق آنچه در معماری روز دنیا در حال اتفاق است، مورد بررسی قرار دهد.نتایج نشانگر آن است که سازه های فضاکار به عنوان یک سیستم سازه ای تاثیرگذار در ساختار و کالبد، در معماری معاصر ایران متجلی شده است. بهره گیری خالقانه از سازه های فضاکار در معماری ایران، با در نظرگیری توان بالقوه سازه در جایگاه زیبایی شناسی معماری، و یکپارچگی طرح معماری و سازه در کنار یکدیگر، در کنار توجه به هویت اصیل معماری ایرانی، نه تنها از لحاظ اقتصادی، مناسب بوده و به واسطه آن می توان سطوح وسیعی از فضا را با تعداد اندک ستون پوشش داد، بلکه با توجه به زلزله خیز بودن ایران، نیاز به ایجاد سازه های سبک را نیز مرتفع می سازد. ضمن اینکه استفاده درست از سازه های فضا کار، نمودی از ارتقا ساختار معماری ایرانی و حرکت همکام با فناوری های روز بین المللی می باشد.

Keywords:

سازه فضاکار , معماری معاصر ایران , هویت معماری , چلیک , گنبد