ذبیح الله قنبری - دانشجوی کارشناسی ارشد مرمت و احیای بناها و بافت های تاریخی، دانشگاه علم و صنعت

مباحث پیرامون طراحی معماری و رابطه ی آن با بافت های تاریخی از دهه 60 میلادی رونق گرفت. در این میان آنچه که در تاریخ سیاسی جهان روی داد، روند این برخورد را تحت تاثیر قرار داده است، امروزه رویکرد یکپارچه گرایی و توسعه پایدار از بحث های مهم پیرامون شهر تاریخی می باشد که در بطن آن توسعه میان افزا و به پیروی از آن طراحی بنای میان افزا و نمای آن نیز مطرح شده است . با بررسی تاریخ شهرهای ایران در می یابیم که توسعه شهری در دوره های مختلف تاریخی در پیوستگی و همگام با گذشته شهر بوده است. امروزه توسعه شهرها درون و چه در پیرامون بافت های تاریخی با سرعت بیشتر و ابعاد بزرگ تر در حال شکل گیری می باشد. حال سوال پیش می آید که چه ابزاری می تواند رابطه ای متوازن و متعادل میان توسعه و شهر تاریخی ایجاد کند ؟ به گونه ای که همچون گذشته توسعه شهر با منظر شهر تاریخی هماهنگ و مرتبط باشد؟در این پژوهش راهکار ارائه شده مفهوم زمینه گرایی در طراحی بناهای میان افزا و نمای آن ها می باشد، چرا که با ذکر دلایل و نتایج موجب تعادل و توازن میان بافت تاریخی و معماری میان افزا در منظر شهری می گردد.ریشه گرایی ، تاریخ محوری ، جامعه گرایی و همچنین اصالت محوری نحوه پیگیری مطالب می باشد.

بنای میان افزا، توسعه میان افزا، بافت تاریخی عودلاجان، نماسازی، ضوابط، تعادل، زمینه گرایی