ناصر حسن پورکازرونی

در حالی که جریان سریع مدرنیزاسیون کشورهای غربی در قرون نوزده و بیست میلادی فاصله روزافزونی میان غرب و شرق ایجاد می کرد ، شرایط اجتماعی و سیاسی ایران و ترکیه به عنوان نخستین کشورهایی در منطقه که متوجه عقب ماندگی از کشورهای اروپایی گشته بودند و روند مدرنیزاسیون خود را به محوریت رهبران ملی در آغاز قرن بیستم آغاز کرده بودند، در سالهای میانی قرن بیستم بیش از هر دو کشور دیگری به یکدیگر نزدیک بود . تحولات اجتماعی مشابه در این دو کشور سبب شکل گیری جنبش های ملی نظیر یکدیگر در بیست سال قبل گردیده بود و اکنون طی سال های 1980-1940 جریان های سیاسی و اجتماعی و به تبع آن معماری در دو کشور با پس زمینه مشابهی در حال شکل گیری بودند . از این رو در این پژوهش تفاوت ها و شباهت های موجود در عوامل زمینه ساز معماری در دو کشور مورد پرسش قرار گرفته است و سعی شده است از طریق مقایسه تطبیقی تحولات اجتماعی و سیاسی و به تبع آن معماری دو کشور و جریانات معماری دو کشور و توفیقات و ناکامی های آن ها شناسایی گردد . نتایج تحقیق جداولی تطبیقی از گرایش های معماری شکل گرفته در دو کشور ارایه می کند .

معماری معاصر ، ایران ،ترکیه ، تحولات اجتماعی ، تحولات سیاسی