تعلق اجتماعی به مکان،تبیین کننده های اجتماعی آن (مطالعه موردی: محله حصار شهر همدان)

هدف از این پژوهش، بررسی تعلق اجتماعی به محله مسکونی و تعیین مؤلفه های اجتماعی آن در منطقه حصار همدان می باشد که یکی از بزرگترین حاشیه های شهر همدان است ،این تحقیق از نوع پیمایشی است که در آن با استفاده از شیوه نمونه گیری چند مرحله ای با 83 نفر از افراد بالای هجده سال، مصاحبه شده است. با توجه به تجزیه و تحلیل های صورت گرفته، مؤلفه های احساس راحتی در محله مسکونی، عقیده مثبت در مورد مناسب بودن محله برای زندگی، لذت بردن از زندگی در محله، افتخار به محله ، بی رغبتی به نقل مکان به محله دیگر و... مورد ارزیابی قرار گرفت، نتایج نشان داد از مجموعه مؤلفه ها، دو گویه ی محل سکونت بخشی از هویت من است و قابل مقایسه نبودن این مکان با مکان های دیگر بالاتر از حد متوسط و سایر مؤلفه ها پایین تر از حد متوسط بودند و بطور کلی تعلق اجتماعی به محله مسکونی در این منطقه بسیار پایین است. از میان فرضیه های مطرح شده ارتباط بین جنسیت و تعلق اجتماعی به محله مسکونی رد و تفاوت معناداری در میانگین تعلق اجتماعی به محله مسکونی زنان و مردان نیز وجود نداشت. از بین متغیرهای زمینه ای دیگر متغیرهای سن، تحصیلات با دلبستگی به محله ارتباط داشته اند، بعبارت دیگر افراد مسن تر دلبستگی بیشتری به محله شان دارند شاید این به دلیل تفاوت نسلی و تفاوت در ارز شها و انتظارات دو نسل از زندگی باشد؛ به این معنی که همیشه نسل جوان انتظارات بیشتری دارند و سطح توقعات آنها بالاست و به دنبال ارز شهای مدرن هستند و اینها می تواند تعلق اجتماعی را کاهش دهد. بین سطح تحصیلات افراد و دلبستگی آنان به محله ارتباط معنادار ضعیف و معکوسی به دست آمده است که بیان می کند افراد با تحصیلات بالاتر، دلبستگی کمتری به محله خود دارند. برخی معتقدند افراد با تحصیلات بالاتر توقع و انتظار بیشتری از محله مسکونی خود دارند و در امور مختلف فقط به محله خود بسنده نمی کنند، که می توان گفت 39 درصد واریانس تعلق اجتماعی به مکان تحت تأثیر سن و تحصیلات و مدت اقامت و همچنین اثر تعاملی سن و تحصیلات است.

Keywords:

تعلق اجتماعی , توسعه شهری , مؤلفه های تعلق , محله مسکونی