مریم عسگری - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری ومنطقه ای پژوهشگاه پدافندغیرعامل اصفهان
علی شماعی - دانشیارگروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه خوارزمی
زینب احمدی - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه خوارزمی

اصطلاح حاشیه نشینی در کشورهای در حال توسعه به محلات فقیر نشین اطلاق می شود که در اطراف شهرهای بزرگ به وجود آمده و ساکنین این مناطق به علل گوناگون نتوانسته اند جذب نظام اقتصادی- اجتماعی شهر شده تا از خدمات و امکانات شهر استفاده نمایند.شکل گیری حاشیه نشینی در شهر ایلام به سال 1340 برمی گرددو عمدتاً در محدوده جنوب و جنوب شرق شهر شکل گرفته اند که عمده ترین پیامد آن رواج آسیب های اجتماعی،گسترش شهر در زمین های پست و نامناسب و تخریب زمین های کشاورزی است.هدف از این پژوهش، بررسی علل حاشیه نشینی در شهر ایلام و ارائه راهکارهای اجرایی برای مقابله با این پدیده است. روش تحقیق در این پژوهش پیمایشی و شیوه نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای است جامعه آماری حاشیه نشینان شهر ایلام می باشد که تعداد جمعیت آنها در سال 1385 بالغ بر 32000 نفر بوده و از آن تعداد 367 نفر به عنوان حجم نمونه انتخاب شد که جهت دقیق بودن نتایج تعداد 380 نفر درنظر گرفته شد و از طریق پرسشنامه طراحی و اجرا شد. نتایج پژوهش نشان می دهد که:مهاجرت از محیط های روستایی به شهر ایلام مهمترین عامل ایجاد و گسترش حاشیه نشینی است که خود تحت تأثیر دافعه های اقتصادی-اجتماعی محل سکونت قبلی و جاذبه های اقتصادی-اجتماعی محل سکونت جدید است.

حاشیه نشینی، جاذبه های اقتصادی و فرهنگی، دافعه ها اقتصادی و فرهنگی، مهاجرت، شهر ایلام