معماری بومی راهی به سوی توسعه ساخت و سازهای پایدارشهری

سالهاست که سخن از حفظ ، احیاء و باز زنده سازی ارزشهای گذشته است و همه صاحبنظران متفق القولند که حفظ ارزشهای اجتماعی و فرهنگی موجب هویت ملی است. اما از طرفی شناخت و پالایش ارزشهای گذشته و برگزیدن بهترین آنان و تطبیق آنها با شرایط زمانی و مکانی بطوری که منطبق با نیاز های جامعه امروز باشد نیز مسئله ای است که باید مد نظر قرار گیرد. از این گستره ، معمار ی که از پر اهمیت ترین عناصر ارزشی هر ملت است، سهم بسزائی دارد و غور در این معنا در حیطه معماری بعهده معماران این عصر گذاشته می شود . معماری سنتی سرشار از نکاتی است که ممکن است گاهی گوشه ای از آن کشف و مورد استفاده قرار گیرد. معماری پررمز و رازی که اساس و سنت آن، پویایی و روزآمدی است. در گذر از معماری سنتی و بومی متعارف به سوی معماری مدرن در جهت توسعه ساخت و سازهای سالم شهری و در نهایت معماری پایدار، نیاز به آموزش معماری و همچنین تحولی اساسی در آن به صورتی کاملاً آشکار مشاهده می شود. معماری پایدار یکی از مباحثی است که اخیراً مطرح شده و مورد توجه قرار گرفته است. نگاهی گذار به معماری بومی مناطق مختلف ایران، حکایت از شناخت خصوصیات محیطی، به خصوص اقلیمی پهنه های مختلف ایران، چاره اندیشی هوشمندانه نیاکان ما برای استفاده هرچه بیشتر از مواهب طبیعی و مقابله با مشکلات و ناهنجاری های اقلیمی-محیطی آن دارد. در این مقاله سعی بر آن است ضمن نگاهی کلی بر معماری و معماری بومی، به شناسایی نقش آن در دستیابی به توسعه پایدار شهری و اهداف آن نیز اشاره مختصری شود.

Keywords:

معماری بومی , معماری سنتی , اقلیم