جایگاه رشد هوشمند شهر در توسعه پایدار شهری

امروزه گسترش روز افزون شهرها، کاهش منابع طبیعی، انبوهی و ازدحام ترافیک را می توان تنها بخشی از اثرات مخربی دانست که نتیجه رشد بی رویه جمعیت و پراکندگی نا معقول بر روی محیط های طبیعی و فرهنگی جوامع شهروندی می شود ، لذا انتخاب فرم کالبدی شهر متناسب با الگوی توسعه پایدار به یکی از مباحث مهم در برنامه ریزی شهری مبدل گشته ، زیرا غلبه الگوی شهر ماشینی بر سایر الگو های شهری باعث ترویج و تشویق فرم کالبدی شهر پراکنده (sprawl) شده و عواقب ناشی از آن از جمله افزایش مصرف انرژی و آلودگی های زیست محیطی موجب تلاش های مضاعف برای برطرف کردن این نارسایی ها شده است که یکی ازکاراترین این راهکارها انتخاب الگوی رشد شهر هوشمند است که به دلیل مبانی و راهکارهای تاثیر گزار سعی در پایداری شهرها دارد. بر همین اساس بسیاری از اندیشمندان این مدل از فرم شهری را نزدیک به الگو های توسعه پایدار شناخته و مورد مداقه قرار داده اند. مقاله حاضر با رویکرد توصیفی - تحلیلی به ارائه چارچوبی از راهبردهای شهر هوشمند مشتمل بر اصول و راهکارهای برنامه ریزی شهری منطبق بر توسعه پایدار پرداخته است. در این راستا اصول و راهبرد های رشد هوشمند شهری (فرم کالبدی ، مدل های رشد هوشمند، مزایا و معایب ) در ارتباط با توسعه پایدار مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفته و درحسن ختام منجر به نتیجه گیری به این شد که رشد هوشمند شهری با توسعه پایدار شهری دارای همپوشی بسیار زیادی است که به جرات می توانیم بیان کنیم که این دو کلمه را می توانیم معادل یکدیگر به کار ببریم ، اما نتیجه این مقاله به از بین بردن عدم تعادل ها و یا به حداقل رساندن آن ها کمک می کند تا چهارچوب مناسب و بهینه ای را برای رشد و توسعه ی مناسب برای شهر ها انتخاب نماییم.

Keywords:

توسعه پایدار , رشد هوشمند , شهر , الگوی شهری , عدم تعادل