محمد رضا صفی زاده
مجید راحمی

کاربرد قارچکشهای شیمیایی اولین راهکار برای کنترل پوسیدگی بعد از برداشت مرکبات می باشد. اما تقاضا برای مواد غذایی عاری از آفتکش وگسترش نژادهای بیماری زای مقاوم به قارچکشهای رایج، توسعه روشهای جایگزین برای کنترل پوسیدگی ضروری می باشد. پرتقالهای والنسیا با اسپورهای Penicillium italicum عامل بیماری کپک آبی مایه زنی گردیدند، 24 ساعت بعد از آن در محلولهای گرم و سردا ایمازالیل، بی کربنات سدیم و امولسیون واکس فرو برده شدند. کاربرد 200 میلی گرم در لیتر ایمازالیل در دمای oC53 ، 2% بی کربنات سدیم در دمای oC53 و 50% امولسیون واکس بعلاوه آب داغ (oC53)، توسعه پوسیدگی زخمهای آلوده را به ترتیب به مقدار 100، 92/5 و 90% نسبت به میوه های شاهد تیمار نشده کاهش داد. این تیمارها مقادیر آلودگی ها را همانند تیمار استاندارد قارچکش ایمازالیل (1000 میلی گرم در لیتر در دمای oC20) کاهش دادند. وقتی آب داغ oC53 ، 2% بی کربنات سدیم و 50% امولسیون وا کس به تنهایی بروی میوه های آلوده شده بکار رفتند در کاهش توسعه پوسیدگی به مقدار جزیی مؤثر بودند. کاهش وزن میوه هایی که در کیسه پلی اتیلنی قرار گرفته بودند تحت تأثیر تیمارهای کنترل پوسیدگی قرار نگرفت. در کیسه پلی اتیلنی هیچ اختلاف معنی دار بین کاهش وزن پرتقالهای که با واکس پوشش داده بودند با آنهایی که بدون پوشش بودند مشاهده نگردید، اما در انبار معمولی کم شدن کاهش وزن میوه هایی که با واکس تیمار شده بودند بیشتر از آنهایی که با واکس تیمار نشده بودند، بود. کم شدن کاهش وزن میوه ها در کیسه پلی اتیلنی بیشتر از پوشش دادن با واکس بود.