بهنام ملکی گجن - دانشجوی کارشناسی ارشد ، گروه معماری ، واحد هریس ، دانشگاه آزاد اسلامی ، هریس ، ایران
شهاب ادم نوسی - عضو هیئت علمی ، گروه معماری ، دانشگاه آزاد اسلامی ، هریس ، ایران

امروزه دستیابی به رشد و توسعه پایدار از مباحث عمده کشورها، به ویژه کشورهای در حال توسعه می باشد اما برای سیاست گذاری و برنامه ریزی به منظور رسیدن به توسعه پایدار، باید شیوه مدون کمی برای اندازه گیری و مقایسه وجود داشته باشد. در این میان روش «جای پای اکولوژیک» (Ecological footprint) یکی از شاخص هایی است که پایداری را به صورت کمی و جامع اندازه گیری می کند. جای پای اکولوژیک، شاخصی برای ارزیابی میزان مصرف بشر و اثراتش بر محیط زیست است. مفهوم جای پای اکولوژیک اولین بار توسط ویلیام ریز (William Rees) و ماتیس واکرناگل (Mathis Wackernagel) در سال ۱۹۹۶ مطرح شد. شاخص جای پای اکولوژیک یک شاخص پایداری است که میزان مصرف انسان و اثر این مصرف را روی محیط زیست ارزیابی می کند. این شاخص نشانگر مقدار مصرف (تقاضای مردم برای کالاهای طبیعی و خدمات است) و معادل مقدار زمین، یا آبی است که نیازهای مصرفی جامعه را تامین کرده، یا آنکه پسماندهای تولیدی آنها را جذب می کند. به این معنا، جای پای اکولوژیک، بازگوکننده آثاری است که هر کدام از جوامع در اثر سبک و شیوه زندگی خود، بر طبیعت به جای می گذارند. به طور دقیق، این شاخص، میزان پهنه های زمین و آب، مورد نیاز برای تولید تمام منابعی که یک فرد، جمعیت، یا فعالیت، مصرف می کنند و پسماند تولید شده را جذب می کنند محاسبه می نماید. در نهایت این نواحی می توانند با ظرفیت زیستی منطقه biocapacity مقایسه شوند تا میزان پایداری مناطق سنجیده شود در این مقاله به بررسی مفهوم اکولوژی می پردازیم.

انرژی تجدید پذیر، انرژی طبیعی، معماری همساز با اقلیم , اقلیم آسایشی