میثم مهدی زاده - عضو هیات علمی دانشکده ی معماری و شهر سازی دانشگاه شاهرود

سالها از دیجیتال شدن فکر و عمل معماری از ریشه تا سرشاخه ی آن می گذرد، اما برخورد آموزش معماری با این جهان نو یا پیگیری همان الگوهای گذشته است که این جهان دیجیتال را به وسیله ای در جهت همان الگوها و فکرهای قدیمی فرو می کاهد و یا با سپردن آن به ترجیجات فردی آموزگاران است به تشتتی روش شناختی دامن می زند. در این میان، این دانشجویان هستند که تاوان این برخورد ناروشن را در سردرگمی و التقاط فکری خود می پردازند. آموزش معماری ایران می بایست رویکردی خودآگاه در قبال این جهان نو و تاثیرات آن در حوزه ی آموزش اتخاذ کند. پرسش اصلی این پژوهش در باب دوتایی عملگرایی/ایده آل گرایی، یکی از مسائل ریشه ای این فضای نو است. در تمام جهان و به شکل حادتر در ایران، معماری دیجیتال به خاطر آزادی و فراغت آن از مسائل سخت افزاری معماری با فراغ بال بیشتر و آزادی میدان عمل بزرگتر به مسائلی از دنیای معماری می پردازد که فاصله ی هر چه بیشتر با واقعیت ملموس معماری در بطن زندگی روزمره پیدا می کند. حال پرسش اینست که چگونه بدون رها کردن و یا فروکوفتن این جهان نو، دانشجویان را در مسیری آموزشی قرار داد که در قبال خلاقیت و ایده آل معماری و از سوی دیگر درک درست جهان واقعی بیرون به یک خودآگاهی جامعه برسند. در این پژوهش پس از تبیین مسئله و طرح پرسش ها، راهکارهای متفاوتی که در جهت رسیدن به این خودآگاهی می تواند در پیش گرفته شود، معرفی و تشریح می شود. نتایج این بررسی از دریچه ی مطالعات تطبیقی و برداشت های میدانی نویسندگان شکل گرفته اند.

آموزش معماری، معماری دیجیتال، ایده آل گرایی، واقعیت گرایی