پایداری معماری در طراحی محلات مسکونی کهن مطالعه موردی محله شاه زید شوشتر

مناطق گوناگون شهری از نظر گونه شناسی معماری مجتمع های زیستی، همسان نیستند و از تنوع بسیاری برخوردارند. بدنبال تغییرات و تحولات در بافتهای شهری دوران معاصر و جایگزین شدن بافتهای شهری جدید به جای محیطهای شهری قدیم، نقش و جایگاه محلات شهری از اهمیت ویژه ای برخوردار شده است. روند شکل گیری محله های قدیمی که در طول دوره ای طولانی شکل گرفته بودند، به گونه ای بوده که در پاسخگویی به نیازهای فردی و اجتماعی ساکنین از کارایی لازم برخوردار باشند. اما به نظر می رسد امروزه دگرگونی در عوامل مختلف اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی و کالبدی شهر، به طور عام، و در محله های قدیمی به طور خاص، اثرات منفی قابل توجهی بر کارایی آنها در پاسخگویی به نیاز های ساکنین داشته است. شتاب پذیری مناسبات نوین اقتصادی و اجتماعی بار سنگینی را بر ساختار و بافت تاریخی شهر وارد کرد و منجر به ظهور مفاهیم جدیدی از فضاهای شهری شد بطوریکه تفاوت آشکار آن با فرهنگ زمینه و خاستگاه اجتماعی حاضر، منطق ارگانیک رشد و توسعه و کیفیت زندگی شهری را از بین برد. محله شاه زید یکی از محلات تاریخی شهر شوشتر است. این محله در دهه های اخیر با تغییرات ساختاری و کارکردی شدیدی مواجه شده است. با مطالعات انجام شده از هم گسیختگی سازمان فضایی قدیمی محله، فرسودگی شدید کالبدی بناها، بی توجهی به بناها و بافت تاریخی محله و تخریب آنها، ترک محله از سوی ساکنان اصیل و جایگزینی مهاجران و وجود زمین های مخروبه زمینه ساز ایجاد معظلات اجتماعی است و موجب گسست در بافت محله شده اند. در این تحقیق چشم انداز محله ای مناسب برای سکونت و فعالیت، متناسب با هویت تاریخی، فرهنگی برای محله تصور شد و مطالعه در راستای احیاء هویت تاریخی محله انجام گرفت.

Keywords:

پایداری معماری , طراحی محله , بافت تاریخی , محله شاه زید شوشتر